Wielu ludzi zadaje sobie wciąż pytanie, czym jest programowanie obiektowe (OOP)? Otóż jest to model języka programowania zorganizowany wokół obiektów, a nie działań, i danych, zamiast logiki. Historycznie program był postrzegany jako logiczna procedura, która pobiera dane wejściowe, przetwarza je i tworzy dane wyjściowe.
Wyzwanie programistyczne było postrzegane jako sposób pisania logiki, a nie definiowania danych. Programowanie OOP uważa, że to, na czym nam zależy, to obiekty, którymi chcemy manipulować, a nie logika wymagana do manipulowania nimi. Przykłady obiektów nazywane są od człowieka (opis po nazwie, adresie, i tak dalej) do budynków i pięter (których właściwości można opisać i którymi można zarządzać) aż do małych widżetów na pulpicie komputera (takich jak przyciski i paski przewijania).
Pierwszym krokiem w OOP jest identyfikacja wszystkich obiektów, którymi programista chce manipulować i tego jak się one do siebie odnoszą – ćwiczenie zwane często modelowaniem danych. Po zidentyfikowaniu obiektu jest on uogólniony jako klasa obiektów, która określa rodzaj danych, które zawiera, oraz wszelkie sekwencje logiczne, które mogą nią manipulować. Każda odrębna sekwencja logiczna jest znana jako metoda. Obiekty komunikują się z dobrze zdefiniowanymi interfejsami, zwanymi komunikatami.
Pojęcia i reguły używane w programowaniu obiektowym zapewniają ważne korzyści
Pojęcie klasy danych umożliwia zdefiniowanie podklas obiektów danych, które posiadają wybrane lub wszystkie cechy głównej klasy. Ta właściwość OOP wymusza dokładniejszą analizę danych, skraca czas tworzenia i zapewnia dokładniejsze kodowanie. Ponieważ klasa definiuje tylko dane, którymi musi się zajmować, gdy instancja tej klasy (obiektu) zostanie uruchomiona, kod nie będzie mógł przypadkowo uzyskać dostępu do innych danych programu.
Ta cecha ukrywania danych zapewnia większe bezpieczeństwo systemu i zapobiega niezamierzonemu uszkodzeniu danych. Definicja klasy jest wykorzystywana nie tylko przez program, dla którego została pierwotnie utworzona, ale także przez inne programy obiektowe (i z tego powodu może być łatwiej dystrybuowana do wykorzystania w sieciach).
Pojęcie klas danych pozwala programiście stworzyć dowolny nowy typ danych, który nie jest już zdefiniowany w samym języku.
Simula, opracowana w latach sześćdziesiątych XX wieku w norweskim centrum obliczeniowym w Oslo, uważana jest za pierwszy obiektowy język programowania. Python, Java, Visual Basic, C ++, .NET i Ruby są obecnie najpopularniejszymi językami OOP. Język programowania Java został zaprojektowany specjalnie do użytku w aplikacjach rozproszonych w sieciach korporacyjnych i Internecie. Ruby jest używany w wielu aplikacjach internetowych. Smalltalk, Delphi, Curl i Eiffel to również przykłady obiektowych języków programowania.
Jeśli jesteśmy nowicjuszami w zakresie języków programowania obiektowego, zanim zaczniemy korzystać z kodu, bardzo dobrze byłoby poznać kilka podstawowych, związanych z nimi zagadnień.
Abstrakcja to proces wybrania (abstrakcji) wspólnych cech obiektów i procedur. Klasa to kategoria przedmiotów. Klasa definiuje wszystkie wspólne właściwości różnych obiektów, które do niej należą.
Enkapsulacja jest procesem łączenia elementów w celu stworzenia nowego bytu (procedura jest rodzajem enkapsulacji, ponieważ łączy w sobie szereg instrukcji komputerowych).
Ukrywanie informacji to proces ukrywania szczegółów obiektu lub funkcji, jest on potężną techniką programowania, ponieważ zmniejsza złożoność. Dziedziczenie to funkcja reprezentująca relację pomiędzy różnymi klasami. Interfejsem są języki i kody używane przez aplikacje do komunikowania się ze sobą i ze sprzętem.
Przesyłanie wiadomości to przekazywanie wiadomości, będącą formą komunikacji używaną w programowaniu równoległym i programowaniu obiektowym. Obiekt to zaś samodzielna jednostka składająca się z danych i procedur do manipulowania danymi.
Polimorfizm to zdolność języka programowania do przetwarzania obiektów w różny sposób w zależności od ich typu danych lub klasy. Procedura to sekcja programu, który wykonuje określone zadanie.
Jedną z głównych zalet programowania obiektowego w porównaniu z technikami programowania proceduralnego jest to, że umożliwiają programistom tworzenie modułów, które nie wymagają zmiany po dodaniu nowego typu obiektu. Programista może po prostu utworzyć nowy obiekt, który dziedziczy wiele jego funkcji z istniejących obiektów. To sprawia, że programy zorientowane obiektowo są łatwiejsze do modyfikacji.
